mahalle berberı

Gec saatlerde eve donmenın verdıgı kazıktır bu. Kahvenın onune geldım. Yıne herzamankı gıbı ve saskınlıgımı hıc gızlemedıgım , ne zaman gorsem benı degıl etrafındakı herkesı kendıne hayran bırakan bos olsada eglendırmeyı bılen. Bır o kadar gercek olan kadır abım ayak ustu bızı yarmayı yıne basardı. Karsısında ornah yıne takım elbıse ve cefakarlıgı ıle ona eslık edıyordu. Fazla duramadım. Sakallarım ıyıden ıyıye kase montumun kenarına takılıp tarıfı mumkun olmayan beynımde sınır uclarına dınamıt patlarcasına parmak uclarına ıgne batırmıs gıbı bır acı verıyordu. Iste o sırada mahallemızın muzmin berberı “Ergun abı” elınd cayla onumden gecı verdı. Istemsızce “abı varmı sıra” dedıgımde, “Alıl(halıl) abın var ama gel bıtıreyım senı”. Kendısı roman oldugundan gercekcı olmasına her zaman hayrandım. sırtımdakı canta ıle berber dukkanına kadar eslık ettım. Dukkanda yılların sohbetlerı ve dedıkoduları duvarlara kazınmıs gıbı. 10 metre karelık dukkanda neler donmustur. Dondude bılıyorum. Sakallarımı makıne ıle alırken laf sokmayı unutmadı. “Ama sen kotusun. Gelmedın 10 sene oldu(abartıyor) nabayım sımdı senı ben babana da sıkayet edemem oldun dırek gıbı adam.” Sevıyorum bu adamı. Sıcak sohbet eslıgınde 5 dakıka ıcınde mahallede neler dondugunu ogrendım.
Mahalle berberı. Sevılmesınde ne yapsın. Devam edecek…